Ooggetuige van de Grebbeberg
AALTEN - Gerrit Meinen heeft zijn verhaal verteld na een vraag van Stichting De Greb, die zich ten doel stelt de gebeurtenissen rond de Grebbeberg (rechtstreekse gevechten tegen de Duitsers in de meidagen van 1940) vast te legen en te verspreiden. Er zijn steeds minder ex-militairen die bij de gevechten waren betrokken en daarom worden juist nu persoonlijke getuigenissen van grote waarde geacht. Het verhaal van Meinen en andere getuigenissen zijn te vinden op de website www.grebbeberg.nl.
Meinen werd in 1917 geboren op een Lintelose boerderij. Hij vervulde zijn dienstplicht in 1936 en viel op vanwege zijn schutterskwaliteiten. Daarom werd hij verder opgeleid voor de zware mitrailleur. "Ik vond de dienstplicht geen straf en ging er graag heen." In 1939 werd hij opgeroepen voor de voormobilisatie; toen volgde de mobilisatie en werd zijn onderdeel verplaatst naar Amerongen.
Omdat zijn vader inmiddels 57 was en Meinen door de Staat als hoofdkostwinnaar werd beschouwd, kreeg hij landbouwverlof. In de praktijk betekende dat, dat hij twee dagen per week in Amerongen was en de andere vijf dagen thuis. Op 7 mei hoorde hij dat hij zo snel mogelijk naar zijn legeronderdeel toe moest en in de nacht van 9 op 10 mei brak de oorlog uit.
Op 12 mei kwam de opdracht om op te trekken naar Rhenen, om de troepen daar te versterken. "Onze sectie heeft zware mitrailleurs opgesteld en heeft diverse malen vuur uitgebracht op de bomen aan de overkant van een roggeveld, waar Duitsers zaten", aldus het verslag van Meinen. "Ik heb de Duitsers niet persoonlijk gezien, maar wel veel lawaai en consternatie gehoord."
De terugtocht maakte grote indruk op hem; langs de ingang van Ouwehands Dierenpark in de richting van het viaduct. "De kogels floten om je oren." In blinde paniek verspreidden de soldaten zich en omdat er ook door Nederlanders werd gevuurd langs de route, was de tocht levensgevaarlijk: tegen het Nederlandse vuur in en met Duitsers in de rug. Hij vond dekking in een telefoonsleuf en raakte gewond aan zijn duim. Toen bereikte hij het viaduct.
Vermoeidheid, honger en dorst maken dat hij van de dagen na de terugkomst in Amerongen weinig meer weet. Wel herinnert hij zich het zien van gesneuvelde militairen en dode paarden. Op 25 mei mocht hij weer naar Aalten, naar zijn dolblije ouders. Hij zegt zelf niets te hebben overgehouden aan de oorlog, maar zijn familie weet te melden dat Meinen na mei 1940 nooit meer heeft willen slachten, terwijl dit heel normaal werk was op een boerderij...
Bron: Aalten Vooruit van woensdag 7 mei 2008
2324